مردی وارد روستا شد!

دید همه‌ی اهالی ده خودشان را دائم می‌خارانند. تعجب کرد!

رفت جلوی قهوه‌خانه نشست و شروع کرد به تماشای این مردم خارشی!

یکباره متوجه شد که مردم روستا دورش حلقه زدند و عده‌ای از بخشداری و بهداری و ملا و خان آمدند که بگیرند و ببرندش بیمارستان!!

به این جماعت خبر رسیده بود که یک مریضی آمده که اصلا خودش را نمی‌خاراند! مرض "خارش نداشتن" گرفته است!!

نوشته شده توسط انجمن علمی ریاضیات کاربردی در شنبه 87/2/7 و ساعت 3:12 عصر | نظرات دیگران()

به شیطان گفتم: «لعنت بر شیطان»! لبخند زد.
پرسیدم: «چرا می خندی؟»    
پاسخ داد:«از حماقت تو خنده ام می گیرد»    
پرسیدم: «مگر چه کرده ام؟»    
گفت: «مرا لعنت می کنی در حالی که هیچ بدی در حق تو نکرده ام»    
با تعجب پرسیدم: «پس چرا زمین می خورم؟!»    
جواب داد: «نفس تو مانند اسبی است که آن را رام نکرده ای. نفس تو هنوز  وحشی است؛ تو را زمین می زند.»    
پرسیدم: «پس تو چه کاره ای؟»    
پاسخ داد: «هر وقت سواری آموختی، برای رم دادن اسب تو خواهم آمد»

نوشته شده توسط انجمن علمی ریاضیات کاربردی در چهارشنبه 86/5/3 و ساعت 6:0 صبح | نظرات دیگران()

سلام با اینکه این یه وبلاگ تخصصیه اما دلم نیومد این مطلب رو نندازم. لطفا نظرات خودتون رو در مورد اینکه آیا مطالب ادبی هم توی وبلاگ باشه یه نه بنویسید.

یک روز سوراخ کوچکی در یک پیله ظاهر شد. شخصی نشست و چند ساعت به جدال پروانه برای خارج شدن از سوراخ کوچک ایجاد شده درپیله نگاه کرد.
سپس فعالیت پروانه متوقف شد و به نظر رسید تمام تلاش خود را انجام داده و نمی تواند ادامه دهد.
آن شخص تصمیم گرفت به پروانه کمک کند و با قیچی پیله را باز کرد.  پروانه به راحتی از پیله خارج شد اما بدنش ضعیف و بالهایش چروک بود.

آن شخص باز هم به تماشای پروانه ادامه داد چون انتظار داشت که بالهای پروانه باز، گسترده و محکم شوند و از بدن پروانه محافظت کنند

هیچ اتفاقی نیفتاد!!!

 در واقع پروانه بقیه عمرش به خزیدن مشغول بود و هرگز نتوانست پرواز کند.
چیزی که آن شخص با همه مهربانیش نمیدانست این بود که محدودیت پیله و تلاش لازم برای خروج از سوراخ آن،  راهی بود که خدا برای ترشح مایعاتی از بدن پروانه به بالهایش قرار داده بود تا پروانه بعد از خروج از پیله بتواند پرواز کند.

گاهی اوقات تلاش تنها چیزیست که در زندگی نیاز داریم

اگر خدا اجازه می داد که بدون هیچ مشکلی زندگی کنیم فلج میشدیم، به اندازه کافی قوی نبودیم و هرگز نمیتوانستیم پرواز کنیم.

من قدرت خواستم و خدا مشکلاتی در سر راهم قرار داد تا قوی شوم.

 من دانایی خواستم و خدا به من مسایلی داد تا حل کنم.

 من سعادت و ترقی خواستم و خدا به من قدرت تفکر و قوت  ماهیچه داد تا کار کنم.

 من جرات خواستم و خدا موانعی سر راهم قرار داد تا بر آنها غلبه کنم

من عشق خواستم و خدا افرادی به من نشان داد که نیازمند کمک بودند.

 من محبت خواستم و خدا به من فرصتهایی برای محبت  داد.

 من به  هر چه که خواستم نرسیدم..

 اما به هر چه که نیاز داشتم دست یافتم..

نوشته شده توسط انجمن علمی ریاضیات کاربردی در یکشنبه 86/4/24 و ساعت 1:5 عصر | نظرات دیگران()

درسته که این یه سایته تخصصیه اما شاید یه متن ادبی بتونه به سایت طراوت بده!

به نام خدا

فردی از پروردگار در خواست کرد
تا به او بهشت و جهنم را نشان دهد
خداوند پذیرفت
او را وارد اتاقی نمود
که جمعی از مردم در اطراف دیگ بزرگ غذا نشسته بودند
همه گرسنه نا امید و در عذاب بودند
هر کدام قاشقی داشت که به دیگ می رسید
ولی دسته قاشقها بلند تر از بازوی آنها بود
به طوری که نمی توانستند
قاشق را به دهانشان برسانند
عذاب آنها وحشتناک بود !
آنگاه خداوند گفت :
اکنون بهشت را به تو نشان می دهم
او به اتاق دیگری که درست مانند اولی بود وارد شد
دیگ غذا ...
جمعی از مردم ...
همان قاشقهای دسته بلند ...
ولی در آنجا همه شاد و سیر بودند
آن مرد گفت : نمی فهمم !!!
چرا مردم اینجا شادند
در حالی که در اتاق دیگر بد بختند؟
با آنکه همه چیزشان یکسان است؟
خداوند تبسمی کرد و گفت :
خیلی ساده است
در اینجا آنها یاد گرفته اند که
یکدیگر را تغذیه کنند
هر کسی با قاشقش غذا در دهان دیگری می گذارد
چون ایمان دارد که
کسی هست که در دهانش غذایی بگذارد.

نوشته شده توسط انجمن علمی ریاضیات کاربردی در شنبه 86/1/18 و ساعت 5:39 عصر | نظرات دیگران()